Net ‘n gedagte vêr

So met die rou verlang na my Pappa se dood tien maande gelede, kyk ek een middag na die fraai vier-uurtjies in my tuin.   Dit herinner my soos altyd aan my Swaer in die hemel, in wie se tuin die spesifieke blompies so welig gegroei het.     Sommer dadelik hoor ek sy stem, sy lag, sy eindelose arsenaal van stories.   Ek verlustig my in die lekker van onthou.

Die struikie het welig rondom my pa se koi-visdam in die tuin by my grootwordhuis gegroei. Enkele weke na my pa se dood skiet dieselfde plantjie in my tuin op. In die sement op my stoep reg voor my slaapkamervenster. My pa het weliswaar jare gelede vir my van die struik se saad gegee, maar dit is die eerste keer dat ek dit in my tuin gewaar. Hoe dit gebeur het dat die struikie juis nou en juis daar groei wis ek nie, maar dit word ‘n wonderlike troos vir my hartseer verlanghart.

Dan is daar die vriendin wat ek tien jaar gelede aan kanker verloor het. Haar oudste dogter stuur elke jaar vir my ‘n Kerswens saam met ‘n foto van haar prag gesin. Dan onthou ek hoe ánders dit geklink het as my vriendin, in die greep van een uitmergelende chemo-sessie op die ander, stil verklaar: SY genade is vir my genoeg.

Nog ‘n vriendin, deesdae woonagtig in die hemel, het, met die geboorte van my dogter, haar raad gedeel. Maak soveel moontlik mense lief vir jou kind. Wanneer háár, nou reeds volwasse, dogter my seën met woorde van liefde en deernis, dink ek elke keer weer aan my vriendin wat ook haar eie raad gevolg het. Want wie liefde uitdeel sal dit ook mildelik ontvang.

Net daar tref ‘n kosbare gedagte my – my geliefdes in die hemel, onbereikbaar ver, is letterlik net ‘n gedagte weg.  En deur kosbare herinneringe en baie dae gedeel, het my geliefdes wat my vooruit gegaan het, steeds inspraak en impak in my lewe. Wat ‘n lieflike troosbesef.