Die driestuks sit in ‘n groep in die klas, met die doel voor oë om die kuns van Gebaretaal die meester te word. Twee in die groep is horend, die derde nie. Een in die groep meer vaardig met die vingers as die ander twee. Verskillende ras en kultuurgroeperinge word verteenwoordig tussen die drietal.
‘Hoe oud is julle’, vra die vingers sonder klank. Groot is die verbasing toe daar besef word dat al drie dieselfde ouderdom is. ‘Hou julle van die Winter?’, kom die volgende vraag. Die vraag bring instemmende konsensus in die groep. Toe daar uitgevra word oor die redes vir die aanvalligheid van Winter, word al drie liries oor ‘cuddles’ en snoesige klere en komberse.
‘We are the same!’, roep die nie-horende se vingers opgewonde uit terwyl haar gesig ophelder. Hoe kosbaar is die oomblik van bewuswording: daar is eenvormigheid in diversiteit.
Ek beleef dieselfde gewaarwording gereeld by my werk, ook by my kerk. Ons is só verskillend, en tog het ons sóveel in gemeen.
Eenvormigheid in diversiteit. Mag ons almal daarna streef. Mag ons daardie oomblikke raaksien. Mag ons daardie oomblikke skep.
binnekantoe 