By die universiteit word toetse op Saterdae geskryf. In hierdie geval die juiste Saterdag terwyl die res van die studente, wat nie hierdie bepaalde vak neem nie, reeds vakansie hou. Want, Universiteit, sê my net-nou-die-dag-nog ‘n skolier, is nie vir softies nie.
Ek bespeur definitiewe kategorieë van toetsskrywers. Die baie parates sorg dat hul ‘n halfuur voor die toets begin, reeds aanmeld. Dan die groot gros, tien minute voor die tyd. En raai, drupsgewys kom daar steeds studente aangesuiker, oënskynlik rustig en bedaard, tot selfs twintig minute na die aanvang van die uurlange toets.
Party studente kom hand-om-die-lyf al geselsend met maters aangedrentel. Ander dra oorfone en kyk stip voor hulle op die grond – ‘n onsigbare, maar duidelik waarneembare los-my-uit! kennisgewing voor die bors. ‘n Hele klomp stap met notas in die hand, met ‘n laaste desperate poging om die hardnekkige feite in ‘n halstarrige brein te probeer prop.
Ek verkyk my aan die kleredrag van studente wat die eksamenlokaal aandurf. Daar is studente met fleurige rokkies, en ander met kleefdrag wat in ‘n disko sou tuis voel. Daar is heelwat wat lyk asof hulle na die vraestel die eksamenstres in die gimnasium gaan afsweet. En natuurlik volop geklee in die amptelike studente uniform – jeans, T’s en sneakers.
Ek vind die tempo waarteen studente die eksamenlokaal verlaat, ewe interessant. Die twintig minute merk veroorsaak ‘n plotselinge verkeersknoop toe die laatkommers en blitsige vroeglopers dieselfde deur probeer gebruik. Die grootste gros wag hoflikheidshalwe totdat die helfte van die toegelate sestig minte verstryk het. En ‘n handjievol konsensieuse en versigtige studente sit hulle sit vasberade vir ‘n verdere twintig minute daarna, gedetermineerd om punte uit minute te skep.
Sterkte en sukses vir elkeen van julle, liewe studente. Die ambisieuses, die verstrooides, die onsekeres, die plesierige partytjiediere. Elkeen van julle is nodig om balans aan die lewe te gee.
binnekantoe 