Totsiens, Legend.

Ek huil snot en trane toe ek vroeg die oggend op Facebook lees dat jy weg is. Jou kankerstryd verloor. Ek het natuurlik geweet dat jy siek is, maar ek het nie besef dat dit al so ernstig is nie. Jy het dan altyd net gelag en geskerts.

Jy was my vriend. Ons het nooit sosiaal saam gekuier nie. Ek twyfel of jy my by die naam geken het. Maar jy was my vriend. Jou hartlike groet as jy my sien het my altyd laat voel dat ek in murg en been deel van jou ‘clan’ is. Daar is waarskynlik honderde mense in ons stad wat my sentiment deel. Dit was nou maar eenmaal jou manier. Om mense se geesdrif te wek en elkeen spesiaal te laat voel. ‘n Gemeenskap rou saam oor ‘n mens met ‘n goue hart. Dit is ons almal se verlies.

Vervlaks man! Hoe kon kanker vir jóú steel? Juis jy wat so entoesiasties oor hardloop was. So baie mense laat ontdek het dat dit ook ‘n sport vir gewone mense is. Vir onsportiewe en voorheen onaktiewe mense ook. Dat jy nou weg is, voel onwerklik, onregverdig en plein onnodig! Ek stoei met die ding met ‘n wrewel wat my onkant betrap.

Jy was in jou vroeg sestigs met nog baie jare vol pret en avontuur wat wink. ‘n Fikse en aktiewe sestig daarby! Soos wat ek beplan om ook te wees oor ‘n jaar of tien. Jy was opreg gek na hardloop. Soos wat ek ook is en beslis gaan bly. Jou storie kan enige een in ons hardloop kring s’n wees. Dalk is dit die rede vir die hewige reaksie wat jou heengaan in my ontlok.

Ai, ons gaan jou mis, Legend! Dankie, só báie dankie vir wie jy vir ‘n magdom mense in ons stad was. Jy is ‘n voorbeeld van hoe om met passie, entoesiasme en oorgawe te leef

Soek solank die beste drafpaadjies in die Hemel uit.

Moedersdag

‘It takes a village to raise a child. I’ve seen the village and I don’t want it to raise my child’.

So verduidelik ‘n kennis neus-optrekkerig haar besluit om die tuisskool roete te volg. Dit is ‘n persoonlike besluit wat deur baie faktore bepaal word en daar is ruimte vir elke besluit.

Die doel van hierdie skrywe is om te sê, ek is so dankbaar vir my VILLAGE! Natuurlik is daar hier en daar gesagsfigure wat ‘n minder positiewe invloed uitoefen, maar dit is die absolute uitsondering. My kind, nou in haar heel laaste skooljaar, se lewe is gevul met onderwysers, jeugleraars, mentors en vriende wat haar menswees uitbou en haar lewensuitkyk verbreed.

Mense wat groot drome in haar wakker maak en vlerke aan haar drome gee. Mense wat haar leer om te dink, te filosofeer, te bevraagteken. Die legkaartstukkies van die lewe te ontdek en uit te pluis. Op haar eie tyd en in haar eie ruimte. Mense wat haar toelaat om net haarself te wees, en haar te laat weet dat dit heeltemal goed genoeg is.

Dankie vir JOU! En vir jòu, vir joù en natuurlik ook vir jòù! Die Here het elkeen met ‘n spesifieke doel en rede, in ‘n spesifieke seisoen deel van haar lewe gemaak. Elke een vorm ‘n belangrike, onvervangbare skakel in haar lewensverhaal. Mag jou impak groot en breed wees. Vind vervulling in die wete dat jy werklik ‘n verskil maak.

It takes a village to raise a child. Dankie tog daarvoor!

Geseënde Moedersdag aan elkeen in my VILLAGE.

Sêdness

‘n Skryfsel uit die donker dae na my liefste pa se heengaan.

Daar is ‘n nuwe intrekker in my huis, my hart, my diepste wese. Sy naam is Sêdness. Hy is uiters onvoorspelbaar, soos ‘n veeleisende kleuter of ‘n minnaar wat onseker is van homself. Hy is besitlik, dominerend, met tye venynig. Ek het nog altyd geweet hy sal iewers weer sy opwagting maak. Die presiese datum en uur vang my elke keer onkant. Maar hier is hy nou. Ek verdra hom, wil hom hier hê, soek sy teenwoordigheid op.

Elkeen van Sêdness se besoeke is anders. Hy gaan nooit op dieselfde manier te werk nie. Hierdie keer is intens. Hy is slinks. Boos. Slaan toe wanneer ek dit nie verwag nie. Dit maak my onseker. Bang om uit die huis te gaan. Wanneer kom die volgende emosionele melt-down? Hy slaan sy kloue om my lyf soos ‘n parasietplant om sy gasheer. Versmorend. ‘n Luislang se kronkelings om sy prooi. Geweldadig. Sonder genade. Hy glip langs die klipharde knop in my keel af. Hamer met sy volle gewig op my hart. Loodswaar. Hy pers die laaste druppel vog uit my oë. Tot die volgende aanslag. Drapeer homself as ‘n swaar, donker kleed om my liggaam. Ek moet gaan sit. Rus. Myself bymekaar probeer hou. Sterk wees, my kind, pleit my pa. Sêdness slaan sy tentakels tot diep in my brein. My gedagtes jaag resies in dieselfde verdoemende paadjies. Oor en oor en sonder ophou. Dit mergel my uit. Ek is moeg. Moeg. Kan ek onder ‘n bos inkruip en net daar bly lê? Sal die rawe my kom help?

Die raaf se naam is Vrede. Hy kruip deur die dorings in die bos. Ek lig my moeë kop en sien hom skrams, maar hy is reeds weer op pad. Hy het iets agtergelaat in die doringbos. ‘n Stukkie heuningkoek en ‘n bekertjie water. ‘n Klein gedagte van sin midde die chaos in my kop. ‘n Kollega wat by my kom sit en my laat praat en praat sonder om weg te deins van die pyn. Sy ken die pad. ‘n Stukkie sjokolade in die hand. ‘n Koevert vol mildelike meelewing. ‘n Boodskap op my selfoon, ‘ek dink aan jou – hoe gaan dit?’, toe al die ander besluit het die ergste is oor die lewe gaan aan. Ek eet die heuningkoek en drink van die water. Word versterk en kruip onder die bos uit. Neem ‘n weifelende treë op die donker en onseker pad waarop ek my teen wil en dank bevind. Die raaf se naam is Hoop.

Van my vriende is veel verder op die pad as ek. Hulle troos en gee raad. Hulle sê ek moet moed hou, Sêdness raak naderhand verveeld met die sadistiese speletjie en gaan soek dan ‘n volgende hart om te vertrap. In sy plek kom Hoop en Vrede. Aanvanklik net in ‘n glims. ‘n Liggie wat skyn in die donker. Algaande al hoe meer. Uiteindelik word jou permanente metgesel ‘n knaap met die naam Aanvaarding. Hy leer jou weer lag en lewe en ander pelgrims help wat vasgeval het op die pad. Sêdness is ‘n beheervraat en kom loer van tyd tot tyd weer in. Hy floreer op Gedenkdae – verjaardag, Kersfees. En Vadersdag. Teen daardie tyd is sy dosis klein en sy besoek kort. Hanteerbaar.

God is aan my kant. My pa leef voort in my deur gene en DNA.

Ek weet. Treur nie soos die wat geen hoop het nie.

Dis net seer. Vir nou is dit seer.

April

April is ‘n vreemde, vreemde maand. ‘n Wipwa rit van emosionele op en af’e.

April is strésvol! By my werk ongetwyfeld die maand wat vir die meeste spanning sorg. Ook geen wonder nie! Ryg die teikendatums vir die Jaarlikse Finansiële State, die Groot Jaarlikse Oudit en Die Jaarlikse Personeelevaluering in ‘n enkele maand in wat meedoënloos in jou nek bly blaas, en stres gáán jy stres. Ten minste het ek deur die jare geleer om stelsels in plek te kry om voorbereid te bly. Kundigheid en ondervinding opgebou om meer in beheer te voel. Maar vet weet, eers as April oor en verby is en al die nodige dokumentasie veilig ingehandig is, kan ek ‘n lang sug van verligting slaak en voel of ek weer kan asemhaal. Ek het nóg ‘n April by my werksplek ongedeerd oorleef!

April is móói. In my opinie, baie mooier as ‘n dag getooi in fraaie Lente drag. Die enigste probleem is om te besluit wie my die meeste bekoor. My buurvrou se boom, in goudkleurige drag, of my eie akkerboom, in roesgewaad. Herfs is hierdie natuurkind se gunstelingseisoen, en Herfs vertoon op haar beste in asemrowende April.

April is opwindend! Ek is steeds, in my vyftigs nou al, soos ‘n kind oor verjaar, en met my eie, my man én my sus se verjaardag in een heerlike week in April ingeryg, kan dit mos net lekker wees! Die droom en beplan aan die perfekte geskenk vir ‘n geliefde, om dit tot uitvoer te bring en plegtig te oorhandig… Toonkrullekker! My primêre liefdestaal is woorde, en verjaardagwense lê my besonder na aan die hart en laat my skatryk en geseënd voel. My gesin weet dit en doen hulle deel in die verband. My literêr begaafde dogter skryf ‘n uit-die-hart-uit gedig getiteld, ‘Mamma’. My man skryf in my verjaardagkaartjie, ‘Jy is my geskenk’. Ek hou darem ook baie van die vellies wat saam met die verkaardagkaartjie kom…. ; ) My sus se gebruiklike verjaardagwens op sosiale media roer my tot trane. Jip, verjaardae maak van April hope pret.

April is hartseer. Ek het my geliefde pappa twee jaar gelede vroeg in April verloor. Ek het hom die laaste keer op Goeie Vrydag in hierdie lewe gesien. Hy is vroeg op Opstanding Sondag vort Hemel toe. Paasnaweek en die herdenking van sy Hemeldag maak nou baie seer. Die gemis, die heimwee, die nostalgie. Die ‘ek wens Pappa was hier’ versugting wat in veral die feesvier dae insluip. Ja, April is nou ook hartseer.

Op persoonlik vlak omvou April in wese die lewensreis in geheel. Want die mooi in elke dag maak spanning en druk hanteerbaar. En ligte vrolikheid temper oorweldigende hartseer.

Dít maak die lewe die moeite werd.

Jongeling

Jou lag is soek. Dis maar altyd ‘n kans om te waag, né. Ek is jammer dinge het nie uitgewerk soos wat jy gehoop het nie.

Jou lag is soek en jou hart is swaar. Maar jy bly opdaag soos wat jou verantwoordelikhede bepaal. Al is dit hoé swaar. Jy sing met hande omhoog om eer te gee aan jou Maker. Ten spyte van en desondanks. ‘n Hedendaagse Habakuk. Geloof in aksie.

Jy verdien respek, Jongeling. Jou integriteit en karakter bewonderenswaardig. Suiwer van gees en rein van hart.

Jou lag is soek. Vir nou. Ek bid en vertrou saam met jou vir ‘n nuwe seisoen. ‘n Seisoen só mooi dat dit jou asem elke dag van nuuts af wegslaan. ‘n Seisoen sonder einde. ‘n Seisoen wat ‘n nuwe lag vir jou bring.

Moed hou en sterk staan, Jongeling. Ons wat vir jou omgee dra saam aan jou las.

Twee jaar

Dit is vandag twee jaar vandat my liefste Pa weg is Hemel toe. Ek kan steeds nie die woord ‘dood’ in konteks met my pa gebruik nie. Of dalk wíl ek net nie. En dis okei.

Twee jaar. ‘n Oogwink en ‘n ewigheid. Hierdie vreemde mylpaal bring twee nuwe gewaarwordinge. Na my pa se heengaan het ek hom omtrent tot die status van ‘n heilige verhef. Hy was die beste, wonderlikste, ongelooflikste pa wat hierdie wêreld nog ooit gesien het. Vandag weet ek dat hy die beste pa was wat hy geweet het om te wees – in al sy menslike onvolmaaktheid. Soos wat ek en menige ander ouerskap ook maar benader. My pa was betrokke en liefdevol. Lief vir terg en speel. Met ‘n diep, suiwer liefde vir sy mense. Die band tussen ons was heg en innig. Werklik besonders. Werklik ‘n voorreg.

Dit is dalk juis daardie onvoorwaardelike liefde en trots wat ‘n belegging in my menswees gemaak het waarvan ek nóú eers die waarde besef. My pa het goed genoeg in ouerskap gedoen, dat ek ‘n vol en gelukkige lewe kan hê, selfs al is hy nie meer in fisiese vorm deel van my lewe nie. Dit is dalk net die kosbaarste geskenk wat hy, as pappa, vir my kón gee.

Hierdie plek het ek nie oornag bereik nie. Die eerste jaar nadat Pappa weg is, was net verskriklik. Traumaties, rou en so ongelooflik séér. Die GriefShare kursus wat ek oor ‘n tydperk van dertien weke na die verlies by my kerk bygewoon het, het wel perspektief en aanvaarding gebring. Iemand sê dat die tweede jaar na verlies eintlik erger is. Ek dink die belewenisse kan nie regtig vergelyk word nie.

Die tweede jaar na Pappa se heengaan het ‘n hele klomp dekade-verjaardae, insluitende Pappa se tagtigste, vir ons familie gebring. So ook opwindende mylpale in sy kleinkinders se lewens. Vir nie een daarvan was hy hier nie. Sy afwesigheid het ‘n stukkie pyn in elke feesviering ingevleg. En ook dit is okei. Dit is mos maar die lewe. En ons wíl mos vir Pappa onthou. Vir hom deur teer herinneringe en ‘n tydlose liefdesband deel van ons lewens hou.

Ek hoop en droom oor ‘n mooi toekoms vir elkeen van Pappa se geliefdes. Om bly te wees en ons te verlustig in die vrolike dae. En te huil en die seer vierkantig in die oë te kyk in die verlangdae. Om bewus te wees van die persoonlike groei en begrip wat hierdie verlies vir my gebring het.

Dit voel asof ek ‘n lang, ver pad geloop het na ‘n plek met die naam van ‘DitGaanGoed’.

Gelukkige tweede jaar in die Hemel, Pappa-lief. Ek is lief vir Pa, soos altyd, selfs dalk nou nog méér as altyd. Daai vreeslike seer verlang kom kuier nou nie meer so baie soos aan die begin nie. ‘Dis goed so, my ou kind’, wil ek Pa nou amper hóór sê, arm om my skouers, soos ons altyd graag geloop het. Ja, dit ís goed so, my ou Pa.

Prioriteite

My geloof en verhouding met God is my lewens-aar. Hoe ouer ek word, hoe belangriker word my geloof vir my. Dit is vir my opwindend om te beleef dat ek bly leer en groei, nog meér in my vyftigs as in my jonger jare. Ek glo dat, soos in enige ander verhouding, my verhouding met die Here sal vervlak en stagneer as ek nie tyd daaraan spandeer nie. Dus staan ek soggens douvoordag op om tyd aan hierdie immer noodsaaklike verhouding af te staan. Ek lees Bybel, een bladsy elke dag. Ek het ‘n paar jaar gelede begin om die Bybel eenvoudig van Genesis tot Openbaring deur te lees. Van begin tot einde. Op dié manier het ek die Bybel nou al reeds twee maal van hoek tot kant deurgelees. Dis nie te sê enige iemand anders hoef dit so te doen en dat dit die enigste regte manier is nie, maar dit werk vir my. Ek kry só heerlike insig in die Woord as geheel, en het al male sonder tal beleef dat God met my persoonlik en relevant tot ‘n spesifieke kwessie praat in ‘n oggend se bepaalde Bybelbladsy. Daarna journal ek kortliks aan die hand van drie hofies. Waaroor is ek dankbaar, waaroor is ek bekommerd en wil ek oor bid, en waarop kies ek om te fokus. Om terug te blaai en te sien hoe die Here my help en probleme oplos, is oneindig kosbaar. Dit bou my geloof en motiveer my om getrou te bly in my daaglikse tyd saam met my Heer.

My volgende prioriteit is my huwelik. Elke oggend na my persoonlike stiltetyd maak ek koffie, en dan bid ek en my man saam. Dit is baie kosbaar, die gom wat ons saambind en die wenresep van ons gelukkige huwelik van bykans vyf en twintig jaar. Op praktiese vlak: as ek en my man haaks raak, weet albei van ons om die verskil uit te sorteer, more oggend bid ons saam ; ) En belangriker het ek geleer dat, om vir my en saam met my man te bid, die klem nie is dat hý verander nie, maar dat my hart en gesindheid teenoor hom verander, soos hy met my. En dít is weergaloos.

Een van die belangrikste doelwitte in my lewe is om ‘n goeie ma te wees. My enigste kind het onlangs volgens wet ‘n jong volwassene geword wie se stem amptelik tel. Dit is beslis vir my die moeilikste fase in ouerskap tot nog. Om haar doelbewus toe te laat om besluite te neem waarmee ek nie altyd saam stem nie, skryn teen al wat ‘n instink is. Maar as sy nie in die relatiewe veilige omgewing van haar ouerhuis kan vlerke toets nie, gaan sy nie die vaardigeid ontwikkel om haar vrou in die grote wêreld te staan nie. Dus byt ek deesdae gereeld op my tong en sit op my hande om alles nie uit haar hande te gryp en al haar einas dadelik beter te soen nie. Ek kry dit beslis nie altyd reg nie, ek meng steeds ongevraagd in en maak foute. Maar ek probeer bewus bly daarvan dat ek my in ‘n nuwe ouerskapsfase bevind wat aanpassings verg. Wanneer sy haar teen my aanvly vir ‘n geselsie, los ek alles waarmee ek besig is om die oomblik ten volle te beleef. Want tyd het vlerke, in ouerskap dalk meer waar as in enige ander lewensfeer.

My breër familie geniet ook prioriteit in my lewe. Moeder, nou ‘n weduwee, is ‘n belangrike fokuspunt. Ek praat daagliks met haar en gaan kuier op gereelde en bekende grondslag. Niks wat ek vir haar doen is moeite nie, maar ‘n vreugde en voorreg. Uit pynlike ondervinding wèèt ek dat tyd saam met ‘n bejaarde ouer ‘n uurglas is wat uitloop en daarom uitgekoop moet word.

Om myself as deel van my prioriteite te sien, sou vir baie jare nooit eers by my opgekom het nie. Ek was my eie slawedrywer wat aan myself hemelhoë standaarde gestel het. Met tyd het ek geleer dat, as ek nie na my fisiese, geestelike en emosionele menswees omsien nie, al my prioriteite afgeskeep word. Self-care, ‘n voorheen volksvreemde woord, maar wesenlik belangrik. Rus is nie dieselfde as slaap nie. Niksdoen is nie verkwiste tyd nie. Vir my is dit ‘n koppie tee op my stoep. Om ‘n sonsondergang of wolkformasie te bewonder. Te dink, te skryf. Tye van alleenwees. Stilte. Noodsaaklik vir balans en vrede in my binnemens.

Ek default deeadae op ‘nee’, merk ek teenoor my man op. Sosiale bedrywighede put my as introvert uit en geniet beslis nie in my huidige seisoen prioriteit nie. As ek alles vir almal probeer wees, is ek eintlik niks vir niemand. Daarom spandeer ek my tyd, hulpbronne en aandag daar waar dit nou vir my saak maak, waarde het en belangrik is. En dit is goed genoeg.

Agtien

Jy is vandag agtien jaar oud. Ek kan dit skaars glo. Maar dis goed en reg so. Dis tyd. Jy is gereed vir die grootmenslewe. My diepdenkende filosoof. Van kleintyd af het jy waardering vir die dieper dinge in die lewe. Maar daarmee saam sal pret en speel en verspot wees saam met jou oud word. Jy het ‘n groot hart vol omgee en deernis en empatie vir menige wat jou pad kruis. Jou verhouding met God suiwer en eg. Jy het goeie waardes. Onderskeidingsvermoë. ‘n Leerbare gees. My hart is nie groot genoeg vir al die liefde wat ek vir jou het nie. Ek sal altyd jou heel grootste ‘fan’ wees.

Vandag kyk ons terug. Dit vul my hart met ootmoed en dankbaarheid. Meeste dae kan ek steeds skaars, na jare van onvrugbaarheid en infertiliteitsbehandeling, my goeie geluk glo. Ek is ‘n mamma. En nie sommer enige sommerso ene nie. Ek is JOU mamma.

Vandag kyk ons vorentoe. In afhanklikleid en geloof in God. Ons goeie, getroue God wat deur al die jare GOED skep uit elke situasie. Ek is werklik opgewonde oor jou toekoms.

Ek bid jou nie ‘n suksesvolle lewe toe nie – jou bid jou ‘n betekenisvolle lewe toe. Ek bid jou nie rykdom toe nie, maar dat die nodige tot jou beskikking sal wees om impak te maak. Ek bid jou nie gemak toe nie, maar dat jy vreugde sal vind in dit waarmee die Here jou seën – tot jou beswil en Sy eer. Ek bid jou liefde toe, onvoorwaardelik, oorvloedig en onbeperk.

Geluk met jou agtiende verjaardag, LiefsteKind. Dit bly ‘n vreugde en ‘n voorreg om jou mamma te wees.

Pa is in my tuin

‘n Kort tydjie na my pa se dood het die struikie wat so welig langs sy trotse Koi-visdam by my grootwordhuis gedy het, in die harde sement op my stoep reg voor my slaapkamervenster opgekom. Baie kilometers van my grootwordhuis af. My pa het weliswaar jare gelede vir my ‘n steggie van die plantjie gegee, maar ek het dit baie lanklaas in my tuin gewaar. En dit is beslis nie in die sement op my stoep voor my slaapkamervenster geplant nie. Om vir die eerste keer ‘n kort rukkie na my pa se dood deur my ontdek te word nie. Dit bly vir my raar. Onverklaarbaar. En ongelooflik spesiaal. Die struikie verfraai juis nou weer my dae met sy vrolike vruggies.

Ook enkele maande voor my pa se dood, sien ek ‘n fraai oranje blommetjie in sy tuin raak, en bedel ‘n bolletjie daarvan om in mý tuin te plant. Nou kyk, my pa was ‘n tuinier van formaat. Groen vingers. Daar was niks wat hy nie aan die groei kon kry nie. Ek het groot waardering vir ‘n mooi tuin, en plant ook graag goedjies wat my plesier kan gee. My pa was glad nie ‘n suinige tuinier nie, graag steggies en plantjies en bolle uitgedeel. En net so graag weer uit ander se tuine ontvang ook. Elkeval oorhandig my pa met my volgende kuier toe ‘n hele sak bolletjies aan my. Ek plant toe al sugtend die hele kaboedel. Ek het eintlik bedoel nét een bolletjie van die oranje blom, Pa…

Kort na sy dood begin die bolle toe blom. Die oranje blom het ek tot op datum nog nooit in my tuin gewaar nie. Maar in oorvloed wel ‘n reine wit blom wat ek nog nooit gesien het nie. Aanvanklik is dit vir my glad nie ‘n mooi blom nie. ‘Dit lyk vir my soos ‘n valskerm’, merk ek teenoor my tiener op. ‘Meer soos ‘n skelet’, is haar mening. My ma sê Pa het sommer altyd gepraat van die spinnekopblom.

Deesdae is dit vir my die mooiste en kosbaarste blom in my tuin. Dit blom juis nou weer. Net betyds en op die regte tyd. Ek verlang juis in hierdie dae vreeslik baie na Pa. Al stap ons aan na die twee jaar herdenking van Pa se Hemeldag. Ons kind word een van die dae agtien, Pa. 18!!! Kan Pa dit glo? Ek sou wát wou gee om Pa na hierdie spesiale viering te kon nooi. Die twee het so ‘n besondere band gedeel. Sy sê steeds dikwels, ‘Tussen my en Oupa was woorde nooit nodig nie.’

Elkeval. Dit is lekker om blyke van Pa in my tuin te gewaar. Só weet ek, op sy eie unieke manier sal Pa ‘n manier vind om deel van my lewe te bly.

Ek lief jou, Pa. Vir altyd. En daarna.

Verlang…

My liefste pappa sou vandag sy tagtigste verjaardag gevier het. Dit sou ‘n viering wees waarna ek lank uitgesien, en haarfyn beplan het. Natuurlik sal ek met alles in my, hom by my wou hê vandag.

Ek kies vandag om sy nalatenskap van onvoorwaardelike liefde, lojaliteit en trots te eer. My pa het die kuns van liefhê so goed verstaan. In so ‘n mate dat sy liefde, twintig maande na sy heengaan, steeds deel van my is. My steeds vertroos en versterk. Ek koester ‘n skatkis vol herinneringe van baie liefde, baie lag, baie pret en speel.

Die manier hoe my pa sy aardse lewe geleef het, inspireer my tot meer en beter. Dit is en bly ‘n voorreg om sy dogter te wees.

Liefde is vir altyd, én daarna.

Love goes far beyond the physical person of the beloved – Victor Frankl.

If you’re content to simply be yourself, your life will count for plenty. Matthew 23:11 The Message Bible