Sy was in graad R toe die kleuterskool juffrou aanbeveel dat sy saam met die ander kindertjies vir skoolgereedheidstoetse gaan. Nie dat die juffrou eintlik dink iets is fout nie, meer net om seker te maak, jy weet.
So voorgestel, so maak ons toe maar. Ek is stomverbaas oor die arbeidsterapeut se aandagafleibaarheid verslag. Ons besluit op ‘n wag en kyk benadering. Sy vlieg sonder haakplek deur graad een en ek slaak ‘n groot slaag van verligting.
Die graad twee juffrou word ingelig oor die ADD-bevinding. Sy maak ‘n merkie langs die kind se naam op haar register en die moeilikheid begin. Die kind ontwrig haar klas deur elke dag se gehuilery, skryf Juffrou drie maande later op die kwartaalverslag. Die kind moet elke pouse in die klas agterbly omdat sy nie die werk vinnig genoeg van die bord kan afskryf nie. ‘Jy is die domste kind in die skool!’, lewer ‘n klasmaat by ‘n netbaldag haar mening. Ons haas terug arbeidsterapeut toe waar haar toetse dieselfde ADD uitkoms het. Ons begin met terapie sessies en so kom graad twee darem verby. Graad drie lewer ‘n engel van ‘n juffrou op. Dis sy wat ons aan Bio-link konsentrasie klasse voorstel. Die resultaat is radikaal. Haar gemiddeld styg met twintig persent en vir die res van haar laerskool loopbaan boer sy onder die akademiese top drie in haar graad.
Sy ontvang ‘n akademiese beurs by ‘n goeie hoërskool en presteer goed die eerste drie jaar. Die inperkingsregulasies van die Covid tydperk maak sy merk en in van die vakke word ‘n agterstand later merkbaar. ‘n Besoek of wat aan ‘n sielkundige wat in beroepsvoorligting spesialiseer lei tot ‘n aanpassing in probleemvakke wat nie relevansie tot aanleg en belangstelling areas, sowel as haar beplande studierigting het nie. Sy is onmiddelik terug op die spoor en ontvang akademiese erekleure in haar matriekjaar. Sy slaag matriek met drie onderskeidings en ‘n katspoegie van ‘n gemiddelde lof af.
Die mooi prestasie laat my nie trots nie, maar dankbaar. Ek weet van al die jare wat sy nét so hard gewerk het, maar nie die kriteria vir die prysuitdeling behaal het nie. Ek weet van die jaar in die grondslagfase wat sy saam met nét een ander maatjie in die klas moes agterbly terwyl al die ander graadjies na die saal paradeer is om hul toekennings in ontvangs te neem.
My hart is vol dankbaarheid, want die pad wat sy loop vul haar met deernis teenoor ander wat sukkel. Dit leer haar dat erkenning van prestasie nie vanselfsprekend is nie. Dit hou haar nederig, kop in die wolke, groot drome in die hart, voete stewig geanker op die grond, geloof in haar Skepper wat ompaaie by Sy goeie plan vir haar lewe inbou. Daarin lê groot genade.
binnekantoe 